***

Darkar okrakiem siedział na wojowniczce i miał pełną świadomość tego, że uratował jej życie, choć ona nie zdawała sobie z tego sprawy. W wirze walki, otumaniona nie mogła wiedzieć, że to nie był atak z jego strony. Próbowała się przed nim bronić na próżno. Dlatego musiał ją brutalnie ogłuszyć. 

Zmuszony był pozbawić ją przytomności dla jej własnego dobra. Tym bardziej, iż na tłumaczenia w środku bitwy nie było zbytnio czasu. Tylko tyle mógł dla nich zrobić.

Kiedy ku nim biegł, krzyczał, żeby odskoczyli. Próbował ich ostrzec przed spadającą kłodą z nieba, ale raptownie wybuchł wokół nich wielki hałas, walczący nie byli w stanie usłyszeć go w tej wrzawie.

Jedynie, co mógł w tej sytuacji uczymić, to przynajmniej spróbować uratować któregoś z dwojga zbrojnych. Nie namyślając się długo rzucił się w stronę najbliższego z wojowników, mając w duchu nadzieję, że zdoła go odepchnąć na bezpieczną odległość od miejsca prawdopodobnego upadku kłody. Na całe szczęście i dla niego i dla nieznajomego udało mu się tego dokonać. Niestety, drugi z wojowników zginął przygnieciony bierwionem. Nie miał najmniejszych szans.

Gdy się dokładniej przyjrzał ocalonemu, stwierdził z nieukrywanym zdziwieniem, iż jest to kobieta. Była człowiekiem o przecudnej i niespotykanej urodzie. Zielonooka piękność o czarnych długich włosach. Miała delikatne, wręcz dziewczęce rysy twarzy.

Zdjął z jej głowy szyszak. W miejscu, w które uderzył było wgłębienie. Miał tylko nadzieję, że poza guzem nic tej wojowniczce poważnego nie będzie.

Opatrzył ją i zaniósł do wozu, gdzie była już Julia.

–  Julio –  zawołał cicho. –   Jesteś tam?

–  Tak jestem.

–  Wyjdź z siana muszę kogoś położyć koło ciebie.

Dziewczynka wysunęła powoli i ostrożnie dziecięcą główkę. Sprawdziła, czy to ten, który ją tutaj zostawił na wozie.

Darkar jak mógł najbardziej delikatnie położył wojowniczkę na sianie.

–  Julio mam do ciebie prośbę.

–  Tak?

– Zaopiekuj się tą kobitą. Ona potrzebuje teraz twojej pomocy. Przysyp ją, proszę, sianem. I nie ruszaj się stąd, aż nie wrócę.

–  Dobrze. Obiecuję.

–  Zatem do zobaczenia.

Darkar ruszył przed siebie. Miał jeszcze jedno zadanie. Musiał odnaleźć Sinoe.

Ciąg dalszy:
http://darkarposwiecenie.blogspot.com/2014/11/zaczeo-switac.html